1938. Portugal zucht zwaar onder de dictatuur van Salazar.
Een zwaarlijvig journalist op leeftijd, Pereira, wil liever zo weinig mogelijk weten van wat er met zijn land gebeurt. Hij is de hoofdredacteur van de cultuurbijlage van een krant en zijn taak is helder: het beschrijven van ‘de schone kunsten’. En met ‘schoon’ wordt bedoeld: wat zich niet tegen het regime keert.

Pereira is een bange man, die het liefst onzichtbaar zou zijn. Maar zoals een dictatuur onmerkbaar een maatschappij binnensluipt, zo groeit bij hem steeds meer een besef dat het zo niet langer kan. Uiteindelijk blijkt hij zelfs tot een heldendaad in staat: hij begint zijn cultuurbijlage als verzetsmiddel te gebruiken, waarmee hij zich onverbiddelijk in de gevarenzone  plaatst. Totdat er geen weg terug meer is.

*

“Pereira verklaart voelt als een vergrootglas dat uitzoekt hoe een samenleving ongemerkt kan vernauwen. Het begint bij militairen op straat, tot er ineens doden vallen. Het kleine verzet van De Tijd, gedrenkt in het volle besef van zijn eigen relativiteit, valt zeer te koesteren.” – Wouter Hillaert, De Standaard.